Մնացել է երեք օր դասերի վերջին…..տեսնես ին՞չ ենք անելու ճամբարային օրերին: Ես անհամբեր սպասում էի ճամբարին, որովհետև այդ օրերը շատ լավ էին անցնում, և միշտ հի
շվում էին, և ոչ միայն իմ այլ նաև ընկերներիս կողմից: Մենք միասին շատ լավ ժամանակ էինք անցկացնում: Բայց դրա հետ մեկտեղ շատ էի տխրում,երբ մտածում էի այն մասին, որ էլ այս դպրոցում չեմ սովորելու շատ եմ տխրում…..Բայց ես միշտ կհիշեմ և՛ ընկերներիս, և՛ իմ սիրելի դպրոցը….
Մենք պատրաստվում էինք մեկնել Ռուսաստան, ես պետք է մեկ ամսով բացակաեի դասերից: Ես շատ էի ուրախացել որ այդ մեկ ամիսը և ամառային արձակուրդները անցկացնելու եմ իմ ծննդավայրում, բայց միևնույն ժամանակ շատ էի տխրել, որովհետև ես երկար ժամանակ չէի տեսնելու իմ դասընկերներին, և շատ կկարոտեի նրանց, բայց որոշ ժամանակ անց մենք ետ վերադարձանք հայաստան, և ես շատ ուրախ ու բարձր տրամադրությամբ գնացի դպրոց, մենք դասերի վերջում ընկերներիս հետ հավագվեցինք, նշեցինք սեպտեմբերի մեկը և միարժամանակ իմ վերադարձը:
Սովորաբար մարդիկ իրենց ձեռքեվ աշխատածը ավելի շատ են գնահատում քան, իրենց դիմացինի աշխատանքը, նրանք մտածում են միայն իրենց աշխատածի մասին, որ քրտնաջան աշխատել են այնպես ծախսենք, որ արդյունավետ լինի, բայց երբ որ նրանց տալիս են այդ գումարը վատնում են անմտածված և անխնայողաբար…..Օրինակ ես երբ Ռուսաստանում էի Այդ ժամանակ մոտավորապես 8-9 տարեկան էի և շատ էի սիրում խանութի աշխատանքը…..ես ամեն առավոտ արթնանում էի տան գործերը վերջացնում էի, գնում էի տատիկիս սուպերմարկետը և աշխատում էի տատիկիս աշխատասենյակում…կամ էլ պահեստ էի գնում և օգնում էի իրերը դասավորել, կամ էլ սպասարկում էի…ինձ շատ էր դուր գալիս այդ գործը և ամենից շատ ինձ դուր էր գալիս այն մասը, որ ես իմ աշխատանքի դիմաց գումար էի ստանում և ուրախ ուրախ գնում էի տուն…..ինձ դուր էր գալիս այն փաստը, որ ես ինքս եմ աշխատում այդ գումարը իմ աշխատանքի դիմաց և գնահատում էի իմ աշխատանքը սովորելով գնահատել նաև դիմացինիս աշխատանքը, որովհետև մտածում էի ինչպես, որ ես էի աշխատել այդ ամենը այնպես ել դիմացինս….և մինչև այսօր այդ սովորությունը օգնում է ինձ առօրյաում……
Մեծ Բրիտանիան գտնվում է Բրիտանական կղզիներում և Եվրոպա մայրցամաքից բաժանվում է Հյուսիսային ծովով, Պա դե Կալե և Լա Մանշ նեղուցներով: Մեկուսացված դիրքը իր ազդեցությունն է ունեցել Մեծ Բրիտանիայի պատմական զարգացման վրա: Նրա կազմի մեջ են մտնում Անգլիան, Շոտլանդիան և Ուելսը` տեղակայված Մեծ Բրիտանիա կղզու վրա, և Հյուսիսային Իռլանդիան ` տեղակայված մեծությամբ երկրորդ Իռլանդիա կղզու հյուսիսային մասում: Վերոնշյալ երկու կղզիների մեջտեղում տեղակայված Մեն կղզին և Նորմանդյան կղզիները ստեղծել են առանձին վարչական միավոր:
Դանյա-կոպենհագեն
Չեխիա-պռահա
Ֆռանսիա –փարիզ
Նիդեռլանդներ-ամստեռդամ
Լյուքսեմբուրգ- լուքսեմբուրգ
Ավստրիա-վիեննա
Բելգիա-բրուսե
Գեռմանիա-բեռլին
Ունակո- մոնակո
Լիխտենֆտեյն-բադուց
Հյուսիսային եվրրոպա
Ֆիլլանդիա-հելսինգին
Իսլանդիա-ռեյկյավիտ
Էստոնյա-տալին
Լատվիա-լիգա
Լիտվա-վիլյուս
Մեծ բրիտանիա-լոնդոն
Նորվեգիա- բեվլգեն
Շոտլանդիա
Իռլանդիա-դուբլին
Շվեցարիա-տոկոլ
Ես երախտապարտ եմ ծնողներիս, քույրերիս, և այն մարդկանց որոնք գնահատում են իմ երախտագիտությունը: Ես ծնողներիս, քույրերիս հանդեպ երախտապարտությունը գործով եմ ցույց տալիս լսելով ընտաիքի: Երախտապարտ եմ նաև ընկերներիս և այն մարդկանց ովքեր օգնում են ինձ և ես ավելի երախտապարտ եմ լինում: Օրինակ՝ մի դեպք պատմեմ իմ կյանքից: Ամառ էր շոգ օրեր, ես այդ ժամանակ դեռ յոթ տարեկան էի, և ես որոշեցի, իջնեմ բակ ընկերներիս հետ խաղլու: Մեր բակում աստիճաններ կաին, ես բարձրացել էի այդ աստիճաններին և այդ ժամանակ սայթակեցի և աստիճաններից ցած գլորվեցի: ԱՔյդ ժամանակ մի կին էր անցնում և տեսնելով նա մոտեցավ և օգնեց ինձ: Այդ ժամանակ իմ մեջ արթնացավ երախտապարտության զգացումը: Ես երախտապարտ էի այդ կնոջը…..Անցավ մի քանի շաբաթ և բակում խաղում էի ընկերներիս հետ, ես տեսա այդ կնոջը և բարևեցի, նրա ձեռքին ծանր իրեր կաին և ես երախտապարտությունից ելնելով օգնեցին նրան և սգացի, որ նա նույնպես ինձ երախտապարտ էր…..
Մի քանի օր առաջ ես գնացել էի մայրիկիս աշխատանքի վայր և բակում մի տատիկ տեսա, նա կանգնած էր աստիճանների մոտ և ձեռքին ծանր իրեր կաին….Սկզբում ինձ թվաց թե նա ինչ որ մեկին է սպասում, բայց քանի որ նա արդեն ծեր էր , ես որոշեցի օգնություն առաջարկել: Սկզբում նա ինձ մերժեց, բայց իմ սիրտը ինձ հուշում էր, որ նրան իմ օգնությունն է պետք, և պննդեցի : հետո ես օգնեցի նրան բարձրացնել իրերը և գնացի մայրիկիս աշխատասենյակ: Այսպիսի դեպքեր ինձ հետ շատ էին եղել , բայց այս մեկը յուրահատուկ էր…..
Երբ նայում եմ այս ծաղիկներին պատկերացնում եմ, որ նրանք զրուցում են միմիանց հետ: Նրանք խոսում էին վարդի և իրենց մասին:Ու մտացում էին, որ ինչքան էլ ձգտեին չէին կարող հասնել վարդի բարձրությանն ու գեղեցկոիթյանը: Եվ այսպես զրույցի են բռնվում.
-Այսքան ժամանակ է ես աճում եմ աճում, բայց մեկ է ես չեմ կարողանում հասնել վարդին կամ էլ գոնե մի քիչ երևամ նրա կողքին- ասում է մանուշակագույն ծաղիկը:
-Դու գնալով գեղեցկանում ես, իսկ ես ինչ ասեմ….գնալով թոռոմում եմ ծերանում-ասում է գույնզգույն ծաղիկը.
-Այդպես մի ասա ընկերս, ես այս դաշտով մեկ միայն քեզ ունեմ և չեմ ուզում վաղ թե ուշ կորցնեմ քեզ- ասում է մանուշակագույն ծաղիկը:
-Ախր ես վաղ թե ուշ պիտի մեռնեմ-ասում է գունավոր ծաղիկը.
-Լսիր դեռ շատ շուտ է այդ ամենի մասին մտացել, արիր մոռանանք այդ վարդի մասին և սկսենք երգել լիցքաթափվելու համար-ասում է մանուշակագույն ծաղիկը:
-Լավ…արի երգենք մեր ամենասիրելի երգերից մեկը, ու մոռանանք մնացած ամեն-ամեն ինչի մասին:
Եվ այդպես սկսում են երգել: Մեկել հանկարծ նկատում են, որ մի խումբ երեխաներ են գալիս դեպի դաշտը, և սկսում են պոկել վարդերը: Նրանք պոկում են և տանում են իրենց մայրիկներին, այդ վարդերը թոռոմում են և աղբը նետվում, իսկ դաշտի մյուս ծաղիկները մնում են և երգում են իրար հետ:
Ես ապրում էի առաջին մասիվում, այնտեղ դպրոց էի գնում և շատ էի սիրում իմ դասարանը: Ամբողջ դպրոցում մեր դասարանը տարբերվում էր, մենք ամբողջ դպրոցի միակ հինգերն էինք, մենք շատ համերաշխ էինք և հազվադեպ էինք վիճում և երբ տեղափոխվեցինք մալաթիա-սեբաստիա թաղամաս, ես իմ դասարանից բաժանումը շատ ծանր տարա: Բայց երբ եկա մխիթար սեբաստացի կրթահամալիր այդ ազատությունն ինձ շատ դուր եկավ, բայց միևնույնն է ես չէի կարողանում համակերպվեի այն մտքի հետ, որ ես ապրելու եմ ուրիշ թաղամասում, սովորելու եմ ուրիշ դպրոցում , և փոխելու եմ իմ դասարանը: Բայց ես վստահ էի, որ կհամակերպվեմ այդ դասարանի հետ: Ես կպատմեի իմ մասին, կառաջարկեի իմ շփումը այդ դասարանի հետ և կփորձեի մտերմանալ նրանց հետ….
Դիանա Մհերյան 